zondag 7 oktober 2012

Over een zangeres zonder stem en een lijk


Heel erg slim had ik een goedkoop navigatie-systeem gekocht. Hij werkte prima, al konden we zonder het ding de kleine stad in Groningen ook wel vinden. Toen we de navigator echt nodig hadden, in de stad zelf, gaf hij de brui eraan. De aanwijzingen op papier die ik met vooruitziende blik had vervaardigd, waren voor mijn vrouw onleesbaar en onbegrijpelijk. Ik probeerde de moed erin te houden, volgde een auto die “vast” ook naar ons feestje ging. Helaas was dat niet zo, maar zoals gewoonlijk kom je er altijd als je de weg vraagt bij een benzine-station.

                                         Benzinestation

Wij vonden een clubje mensen in het huis van de gitarist, een aardige kerel die een vete uitvecht met alle instanties die hij kent en 1 vinger mist. We dumpten onze slaapzakken, de matrasjes en de jassen in de gang en gingen de kamer binnen. Het was die zaterdag vreselijk koud, maar onze gastheer was blijkbaar aan het bezuinigen en had de verwarming niet aan. Ik had er spijt van dat ik mijn jas in de gang had gedumpt.
De zangeres, een studente van Oost-Europese herkomst, zat gehuld in een deken op een bankstel en slaakte geluiden als "Uche, uche" zoals je dat in het amateurtoneel zou doen. Dat beloofde weinig goeds!

Dat klopte: er zou die avond niet gezongen worden. Het aanbod van onze gastheer aan het publiek om zelf te zingen, werd niet geaccepteerd. Het publiek bestond verder uit een erg dikke man die van zichzelf vond dat hij een teddybeer was; een enigszins nerdy jongen die vreselijk intelligent-lijkende vragen probeerde te stellen; een perfect Engels sprekende Duitser en een lievige mevrouw die de teddybeer had vervoerd en niet tegen wijn bleek te kunnen. Gezien de rode konen, was zij de enige die het warm had.

                                          Het was koud

Het werd dus een meet-and-greet-avond. We zaten in een kringetje 2-talig te kletsen, totdat onze gitaarheld het de hoogste tijd voor een maaltijd achtte. Hij zette 2 schragen poten in de kring en lichtte de deur van de meterkast uit de hengsels en legde die dus tussen ons in. Er kwam een laken overheen (vers van zijn bed volgens hem) en er werden wat onduidelijke uitheemse hapjes op tafel gedaan. Hij had ze zelf gemaakt zei hij en het was allemaal van Griekse of Turkse origine zodat de knoflookdampen al gauw de kamer vulden. Ik had een vermoeden dat de lievige mevrouw de creatieve kok was, gezien haar uitleg bij sommige gerechten.

Toen we vol zaten, ging de telefoon en het bleek dat er nog een gast gehaald moest worden. Die kwam even later binnen en zette wat flessen wijn neer, er bleken er nog meer te staan. Ik voelde me enigszins nalatig, we hadden bloemen voor de zangeres zonder stem meegenomen. Dat hadden de anderen weer niet.
De nieuwe gast bleek een soort held te zijn: hij was geschorst door de crowd-funding organisatie waar we allemaal lid van waren.

Tot mijn schrik bleek het opgediende eten voorgerechten geweest te zijn. Er kwam nu een serieuze portie eten voor iedereen op tafel. Gevulde kip (met krab) met gemixte groenten.
De rest had meer ruimte dan ik, er werd flink doorgegeten.
De gitarist bleek kettingroker te zijn, misschien dat hij op deze manier de ruimte waar we ons in bevonden probeerde warm te stoken? Dat lukte niet best en ik moest echt mijn best doen om niet te klappertanden.
Het overvloedige bier hielp ook niet echt: het kwam van de ijskast met de bijnaam balkon. Ik had het gevoel dat de ijsbloemen op mijn buik stonden.

Uiteraard deed de lievige mevrouw de afwas, het laken werd weer in de slaapkamer gedeponeerd, de schragen verdwenen in een hoek en het provisorische tafelblad werd weer op zijn normale plaats gehesen.
We hadden inmiddels allemaal al een soort vaste plaats gevonden en omdat we naast hem zaten, raakten we in een leuk gesprek met de zeer verstandig overkomende Duitse jongen, totdat de tijd was aangebroken voor hetgeen waar we eigenlijk voor gekomen waren: muziek.
De zangeres liet voor de zekerheid nog maar eens "Uche, uche", horen en trok de deken wat dichter om zich heen.

                                          Joint

Maar ze was veilig, de gitarist speelde één van zijn eigen composities en we lieten allemaal onze bewondering blijken. Uit de toelichting, die hij gaf, bleek dat dit werk geschreven was voor onze veelbelovende zangeres. Onze gastheer wilde verder laten zien dat hij een echte artiest was en bouwde een stickie. Vanaf dat moment zou hij afwisselend een normale en een geladen sigaret roken. Het klinkt meer dan het was, ik heb nog nooit iemand zo weinig stuff in een joint zien doen.

Ook de tweede compositie werd gespeeld en onze zangeres keek trots in het rond. Uiteraard waren we allemaal alweer volop bewondering. We namen er nog maar een half bevroren bier bij en de dames een wijntje. Er kwam nog een gast binnen. Hij bleek uit West-Friesland te komen en sprak een zeer charmant west-frengels met de zangeres zonder stem. Ook de anderen startten nu gesprekken. Het was zeer gevarieerd: de gastheer en de nerd wisselden slimmigheden uit over hoe de crowd-funding-organisatie bestreden en gefopt kon worden, de teddybeer verzekerde de dames dat hij erg lief was en wij bespraken vakanties met de Duitse jongen.



Op een gegeven moment besloot de lieve mevrouw dat we iets samen moesten doen. Ze diepte een belachelijke gele bril uit haar tas en bepaalde dat iedereen deze moest opzetten. Zij maakte dan van iedereen een foto op haar digitale camera. De anderen haalden hun mobiele telefoons tevoorschijn en de bril maakte een rondje. Dankzij de moderne techniek konden we dus meteen genieten van de resultaten. En we kregen de belofte dat de foto's op de site zouden worden geplaatst. Een droom die uitkwam, natuurlijk.

Wat nu te doen; het was half één, maar de avond was nog jong volgens onze gastheer. Hij vond het weer tijd voor wat cultureels, liet zijn tabak en hashish even voor wat het was en toverde wat met zijn beschikbare apparatuur. Dit was nogal wat, de huiskamer was immers ook zijn geluidsstudio. Er bleek een monitor in te zitten waarmee hij kon zoeken in zijn bestanden. En hij speelde wat gitaarmuziek af. Na een tijdje verstomden de gesprekken al een beetje en hij besloot het wat krachtdadiger aan te pakken. Het bleek tijd voor Paco Pena. De naam kende ik wel, dit is een uitmuntend flamenco-gitarist. En dat bleek alras uit de muziek en de beelden die we erbij kregen via de monitor.

                                          Paco Pena

Jammer was dat Paco er een hysterische mevrouw bij haalde. Ze gilde naast hem dat het geen lieve lust was.
Ik keek mijn vrouw aan, zou het onbeleefd zijn om nu naar bed te gaan? Voor onze Nederlandse gitaarheld was dit het toppunt van de avond, het tempo van roken was aanmerkelijk hoger geworden. Ik hoopte dat de mevrouw gauw zou verdwijnen, maar dat deed ze niet. De wanhoop in het volgende lied was nog groter en het ging me door merg en been. De rillingen die zij veroorzaakte waren nog erger dan die van het ijskoude bier.

Ik was het zat en stond op. Het was drie uur en mijn vrouw en ik mompelden welterusten en zochten ons een uitweg door de sigarettenrook. Onze gastheer was echt gastheer en liep met ons mee de gang op. We bleken op zolder ingekwartierd te zijn. Ik sjouwde onze spullen de trap op en zag op de kale zolder al een paar slaapzakken liggen. We vonden een geschikte open plek en ik legde de matrasjes en slaapzakken neer. We huiverden bij de gedachte ons te moeten uitkleden: het was op zolder nog kouder dan in de rokerige huiskamer! Gekleed en wel kropen we de slaapzakken in. Zelfs hier hoorden we nog vaag het geschreeuw van de overspannen mevrouw vanuit de huiskamer.



Ik had niet verwacht dat ik zou kunnen slapen, maar werd de volgende ochtend tegen een uur of tien wakker. Blijkbaar was ik toch wat warmer geworden, maar voelde me gebroken. Ik draaide me om en keek in de ogen van mijn vrouw, die ook net ontwaakt was.
Het was stil in huis, ik vroeg me af of de rest al wakker was. Er lagen alleen maar platte, lege slaapzakken. Op één na. Degene die daar lag, was wel erg stil vond ik. Ik hoestte een beetje, misschien zou die persoon dan wakker worden. Maar er gebeurde niets. Ik fluisterde wat met mijn vrouw, kon zij zien wat dat voor iemand was? Dat kon ze niet en we besloten om even heel stil te zijn en naar de ademhaling van die persoon te luisteren. Dit was heel gek, er was geen ademhaling! "Zou hij dood zijn?" vroeg mijn vrouw.

Ik besloot te gaan kijken en kroop met slaapzak en al behoedzaam naar de doodstil liggende persoon. Er bleek niemand te zijn, de slaapzak was gevuld met kleding.
We besloten op te staan. Ik rolde onze slaapzakken op en we pakten alles mee en liepen de trap af. Allebei besloten we om ons niet te wassen; het leek nog kouder dan gisteren en de badkamer leek niet echt uitnodigend. En de verwarming was nog steeds niet aan. Het hele gezelschap zat alweer in de rokerige kamer, de gastheer kwam meteen op ons af en bood ons koffie aan. Ik verontschuldigde ons: het was al laat en we moesten nog dringend ergens anders heen. En dus groette ik iedereen en wilde op stap. Onze stille zangeres worstelde zich uit haar deken en rende achter ons aan. Er moest nog geknuffeld worden! Dus hielden we haar even vast en zoenden wat in de lucht naast haar gezicht.

De auto stond braaf te wachten; ik smeet de spullen achterin en startte de motor. Hij deed het vlekkeloos en ik zette de verwarming op het maximum. Koffie kwam straks wel! Eerst weg van Nova Zembla!
Mijn vrouw had even geen behoefte aan muziek.
========================================================

Geen opmerkingen:

Een reactie posten