Om het populair te houden werd een sport als atletiek in al haar facetten uiteindelijk vervangen door wandelen, motorrijden en biljarten. Wat bleef was dat ook gehandicapte medewerkers en luie mensen hun werkdag konden ontwijken door zich op te geven als jurylid. Of ze konden de verspring-bak gaan bijharken.
Een paar sporten bleven al die jaren behouden, zoals volleybal. Ik heb daar éénmaal aan deelgenomen; er bleek een persoon in het team te zitten die de techniek echt beheerste. Hij meende daardoor het hele speelveld te moeten bestrijken en aldoor "LOS!" te roepen. Een enkele keer raakte ik de bal toch, wat me vernietigende blikken opleverde. Verder bleek het dat het gebruikelijk was om in teamsporten zo snel mogelijk uitgeschakeld te raken, zodat je met een biertje in de hand minder gelukkige collega's om hun prestaties kon bewonderen. En vooral damesteams waren erg in trek als kijk-sport.
Naast volleybal was voetbal een vast onderdeel, maar opvallend was hierbij dat de prestatiedrang een stuk groter was. Zo was het zaak om het wedstrijdschema weken van tevoren door te nemen. Ook mijn kamergenoot Frank was hier altijd druk mee in de weer en samen met andere voetballers werden de kwaliteiten van de andere teams van andere kantoren uitvoerig besproken. Frank was een gemoedelijke knaap die een studie voor register-accountant volgde, maar volgens kenners was hij een beest op het veld. Al jaren wilde hij aanvoerder van het team zijn, maar dat werd telkenmale geblokkeerd door een zeer ervaren x-benige collega die ooit bij de F-jeugd van Ajax zou hebben gespeeld.
Zoals gebruikelijk was geworden wenste ik Frank en zijn team-genoten veel succes en had de volgende dag een zeer rustige dag op kantoor. Men had me zelfs voor gek verklaard, ik had toch kunnen gaan wandelen of zo! Lekker weg van het werk...
Ik vond het allemaal prima, kon lekker mijn gang gaan. De meeste belasting-adviseurs wisten ook van deze speciale dag en gingen niet vergeefs mensen bellen.
De dag na sportdag kwamen de meeste sporters verslag uitbrengen van hun wederwaardigheden, maar Frank en de andere voetballers kwamen een stuk later opdagen. Ik had me al laten vertellen dat er het één en ander gebeurd was op het veld. Frank zou hebben gevochten en een rode kaart hebben gekregen.
Toen Frank uiteindelijk onze kamer binnenkwam kreeg ik het hele verhaal te horen.
Frank was heel gemeen onderuit geschoffeld in het strafschopgebied net toen hij wilde scoren. Er kwam geen fluitsignaal en de overtreder maakte nog een flauwe grap ook. Dus had mijn kamergenoot zich aan hem vergrepen. Er kwam nog een speler de kamer binnen en die vertelde dat Frank hem zo'n beetje aan het wurgen was. En dus kreeg Frank de rode kaart, van een penalty was al helemaal geen sprake. De vlam sloeg in de figuurlijke pan en de vrienden van Frank op het veld probeerden tegenstanders te raken waar ze maar te raken waren. Het leverde nog drie rode kaarten op, binnen 10 minuten. De wedstrijd werd gestaakt en de tegenstander werd reglementair met 5-0 tot winnaar verklaard. En "ons" team werd uit de competitie gehaald.
Ze waren woedend geweest en hadden als troost een paar biertjes in de kantine gedronken. Onderweg hadden ze een kroketje willen trekken en waren in de betreffende snackbar op hun laatste tegenstanders gestuit. Ook hier liep het uit de hand, de politie moest er bij gehaald worden en er werd flinke schade aangericht.
Het Hoofd van onze Eenheid had de sportieve medewerkers deze ochtend bestraffend toegesproken en er werd hen gemeld dat ze nooit meer ons kantoor zouden mogen vertegenwoordigen op sportgebied.
En de kosten van de schade zouden op hun salaris worden ingehouden.
De schouders werden opgehaald door Frank en ik heb hem nooit meer over voetbal gehoord.
Totdat zaken ingrijpend veranderden. Frank kwam cum laude door zijn studie en werd aangesteld als manager van een team binnen ons kantoor. Het was een normale gang van zaken: iemand met verstand van cijfers moest volgens het hogere echelon ook wel kijk hebben op het runnen van een afdeling of van een team. En Frank verdween uit mijn kamer en kreeg een eigen kamer aan de andere kant van het gebouw.
Binnen een half jaar hoorde ik geruchten dat Frank veel ruzie in zijn team had en dat er zelfs twee medewerkers overspannen waren geraakt door zijn toedoen. Toen ik hem eens tegenkwam bij een koffie-automaat, kon ik het niet nalaten om hem te vragen hoe het ging. Hij gaf toe dat er wel eens tegengas kwam als hij iets wilde doordrukken. Maar hij verzekerde mij, dat als het moest hij "er met gestrekt been inging".
Het stelde me niet echt gerust.
Mijn gevoel bleek juist te zijn, een maand later was Frank overgeplaatst naar een kantoor aan de andere kant van het land. En nog een paar maanden later bleek hij de Belastingdienst helemaal te hebben verlaten. Bij navraag bij een collega-teamleider kreeg ik als reden van het mislukken van Frank als teammanager te horen dat hij geen "teamspeler" was.
============================================================
Geen opmerkingen:
Een reactie posten