woensdag 27 februari 2013

Ziekteverzuim

   De nieuwe manager heeft een afspraak op mijn agenda in Lotus Notes gezet en zoals het een brave ambtenaar betaamt geef ik daar gehoor aan. Als ik zijn kamer binnenkom, zie ik dat hij koffie voor me gehaald heeft. Dat zie ik graag! Hij vraagt me te gaan zitten, sluit de deur en gaat zelf ook zitten. We nemen eerst een slokje koffie voor hij begint. Hij heeft opgemerkt dat ik een ziekteverzuim heb van 19%. Hij kijkt me heel geschokt aan.
   Nou, dat valt me dik mee, antwoord ik.
   Je weet dat het bestrijden van het ziekteverzuim de hoogste prioriteit geniet, gaat hij verder.
   Dat weet ik en je hebt pech dat je mij in je team hebt, reageer ik.
   Nou, dat wil ik ook weer niet zeggen, hoor, kruipt hij in zijn schulp.

   Ik wijs hem op mijn lichamelijke gesteldheid, het is volgens mijn Cesar-therapeute een wonder dat ik gewoon een full-time baan heb met mijn scoliose van 60 graden. Naast die therapie heb ik fysiotherapie, manuele therapie en doe thuis het nodige aan fitness. Naast een roei-apparaat heb ik een home-trainer, wat gewichten en een oefen-mat. Meer kan ik ook niet doen. Hij knikt.

   De ziekteverzuim-preventie-medewerkster deed de suggestie van een revalidatie-traject. Dat lijkt mij ook wel wat, oppert hij.
   En waarvan ga ik revalideren? Ik heb geen ongeluk gehad en ook geen operatie, ik ben zelfs de laatste maand nog geen dag niet op kantoor geweest, antwoord ik.
   Je komt ervoor in aanmerking vanwege je hoge verzuim-percentage, gaat hij verder.
   Ik ken dat revalidatie-traject: het is gewoon 10 keer fitness, maar het fitness-centrum waar het wordt gedaan strijkt er € 4.500 voor op. Ik voel er niks voor, reageer ik. 
   De ziekteverzuim-preventie-medewerkster leek zo'n fitness-programma toch wel goed. Hij geeft niet op.
   Heb je wel naar me geluisterd?, vraag ik. Naar wat ik allemaal doe. Bovendien: na 10 keer fitness in dat centrum heb ik niet opeens een rechte rug, of ga je me nu vertellen dat dat wel zal gebeuren.
   Hij schudt zijn hoofd.
   Ik voel er niets voor en ik weiger pertinent, ik laat merken dat ik geen zin meer heb in dit nutteloze gesprek.
   O.K., we zetten er een punt achter en ik maak een verslag van dit gesprek. Jij krijgt ook een kopie, zegt hij.
   Laat dat verslag maar zitten, ik heb geen belangstelling, kap ik het gesprek geïrriteerd af.
   Ik krijg een handje als ik zijn kamer verlaat. Toch bedankt voor het gesprek, zegt hij netjes.

   Een paar maanden later heb ik alweer een gesprek met de manager. Het gaat deze keer om de jaarlijkse beoordeling. 
   Allereerst wil ik je een pluim geven, zegt hij. Het ziekteverzuim in het afgelopen jaar was 17%. We zijn op de goede weg.
   Verwacht je nu echt dat ik dan volgend jaar op 15% zit? vraag ik verbaasd over zoveel onbenul. De kans dat het 30% wordt, is groter. Het ene jaar heb ik meer geluk dan het andere.
   Dit onderdeel van de beoordeling is het enige dat van hemzelf komt. Inhoudelijk weet ik niets van je werk, dus heb ik die punten moeten baseren op de adviezen van collega's en van de fiscalisten, zegt hij.
   Ik heb al gezien dat het meeste exact overeenkomt met de beoordeling van het jaar ervoor. Sommige woorden zijn vervangen door synoniemen en er staan behoorlijk wat spelfouten in.
   Ik wijs hem op de spelfouten en hij is me dankbaar, een kopie gaat naar het hogere echelon en het komt dan zo slordig over.

   Nadat ik de verbeterde versie heb getekend, krijg ik een kopie en hij zegt nog eens: Prima gedaan hoor, met dat verzuim! Ik kan een soort gesnuif niet onderdrukken en loop weg.
   En, hoe was het? vraagt mijn kamergenoot belangstellend.
   Wat een onzin! mopper ik en gooi de kopie in de onderste lade van mijn bureau, bij mijn andere rommel.
   Koffie? stel ik voor. Hij knikt en ik ga op weg naar de automaat.
==========================================================

Geen opmerkingen:

Een reactie posten