vrijdag 13 september 2013

Surprise

Jongens van 14, 15 jaar groeien veelal enorm. En hij was bepaald geen uitzondering. In nog geen jaar was hij van de kleinste in de klas uitgegroeid tot de langste. Helaas was zijn gewicht op het oude pijl blijven hangen, zodat hij soms het mikpunt was van plagerijtjes. Zelfs leraren deden er aan mee. "Jongens doe even snel dat raam dicht. Straks waait Lex nog het raam uit!"
Na zijn ziekte was hij zelfs nog behoorlijk afgevallen, zag er vreselijk uit met zijn holle ogen en ingevallen wangen. Vandaar dat zijn ouders en de school besloten hadden om hem niet mee te laten gaan met de jaarlijkse werkweek. Zijn klas had dit jaar een week in de polder. Per fiets ging de klas naar de bestemming en er zou bij boeren worden gewerkt. Dit alles uiteraard in het kader van project-onderwijs.

Hij was deze week ingekwartierd in andere klassen. Er was een schema samengesteld en daar hield hij zich braaf aan. Meestal kon hij gewoon bezig met zijn eigen werk, maar soms vond hij lessen van oudere jaars best interessant en luisterde mee.
Al gauw had hij wel door dat er iets vergeten was. In elke klas zoemde het rond: "Wie heb jij getrokken?"
Er waren een paar weken ervoor lootjes getrokken voor de Sinterklaas-viering. Zijn klas was er niet en dus was er weinig viering te verwachten. Toen de lootjes getrokken werden, lag hij nog ernstig ziek op bed.
Hij zou wel zien wat er van kwam.

De viering bleek op vrijdagmiddag te vallen. Om 3 uur werd er gestopt met de lessen en was het tijd voor de pakjes. Hij stopte het boek waar hij mee bezig was geweest in zijn halfversleten rugzak, zijn pukkel en verliet het klaslokaal. Op naar de uitgang.
De concierge zag hem aankomen, maar deed de deur op slot. Mopperen dat hij naar huis moest, hielp niks. De man haalde zijn schouders op en verdween in zijn hok en schonk verder geen enkele aandacht meer aan hem. Ook de nooddeuren gaven geen kans op ontsnapping uit het gebouw.
Wat nu?

Hij besloot dan maar om in de aula verder te gaan zitten werken. Dat had tenminste nog enige zin.
Maar hij had het boek nog niet opengeslagen of twee van de wat jongere leraren liepen langs. En lieten hem dus niet met rust. De situatie was snel uitgelegd en hij vroeg nogmaals of hij niet gewoon naar huis kon.
Daar was dus geen denken aan volgens de beide leraren en eentje droeg hem op om maar met hem mee te gaan, naar zijn klas.
Het bleek een eerste klas te zijn. Zoals in alle klassen in die tijd zat men in rijen en was het een sport om zover mogelijk van de leraar af te zitten. En dus restte hem niet anders dan bijna helemaal vooraan te zitten. Inmiddels was hij al zo chagrijnig vanwege de hele situatie dat hij maar helemaal vooraan ging zitten.
Zijn knieen zaten tegen het tafeltje aan als hij ze optrok en het stoeltje was belachelijk klein. Hij voelde de ogen van het grut op zijn rug. Dat werd nog erger toen de leraar nog even een korte toelichting gaf over waarom hij hier verschenen was.



In de hoek van het lokaal lag een onduidelijke berg met een laken erover. De leraar trok het weg en eronder bleken de pakjes te liggen. De leraar pakte er eentje op en las de naam van een meisje. Zij kwam naar voren en nam het aan. Op de tafel van de leraar werd het uitgepakt. Er zat een gedicht in dat hakkelend werd voorgelezen en een kado, waar ze zichtbaar niet blij mee was. Daarna moest ze roepen "Dankjewel Sinterklaas!", een ander pakje pakken en de naam van degene lezen die erop stond. En zo ging het even door. Hij zat uiteindelijk maar een beetje uit het raam te staren, zag nog wel dat die andere leraar even aanklopte. De mannen smoesden wat met elkaar en daarna verdween de ander weer.

Plots schrok hij op! Zijn naam werd genoemd. Onmogelijk!
Maar het was toch echt zo. Hij ging dus ook maar naar voren, pakte het uit en las eerst het flauwe gedicht voor dat duidelijk nog gauw even in elkaar was geflanst.
"Je mag het wel weten.
Sint en Piet zijn je echt niet vergeten.
Dit komt vast en zeker van pas.
Bij je in de klas.
Je bent geen schavuit en
Pak het nu maar gauw uit.
Sint en Piet"

Hij voelde zijn hele hoofd gloeien.
Stond hij mooi voor gek met zijn rooie kop voor zo'n klas met kleintjes.
In het pakje zaten een schrift, een lineaal en een kladblok.
Moest hij ook nog bleren: "Dankjewel Sinterklaas".
Oh ja, ook nog het volgende pakje pakken en de naam noemen.
Zijn stem had nog nooit zo vreemd geklonken.
Hij ging zitten, pakte de spullen in zijn pukkel en ging weer verder met uit het raam staren.

Eindelijk was het dan toch afgelopen.
Hij stapte als eerste op en gaf de leraar een hand.
"Bedankt" , zei hij schor en maakte dat hij wegkwam.
Het grut achter hem was druk aan het discussieren welk kado het stomste was.
Hij liet ze snel achter zich en liep naar de uitgang.
Nu stond de deur wel open.
Hij keek nog eens kwaad naar de concierge, maar die deed net of hij niks zag.

Onderweg naar huis stapte hij van de fiets en gooide de gekregen spullen in een prullenbak.
Thuis vroeg zijn moeder: "Heb je een fijne dag gehad, jongen?"
"Ging wel" , bromde hij en slofte naar zijn kamer.
============================================

Geen opmerkingen:

Een reactie posten