In Engeland waar ik meer reis dan in Nederland wordt lawaai meteen bestraft door medereizigers. Als iemand een telefoongesprek begint in de coupe, kijken mensen bestraffend in de richting van de zondaar. Mensen staan er voor op om te zien welke onverlaat de schuldige is.
Volgens verhalen van anderen is de stiltecoupe in Nederland meestal het luidrustigste deel van de trein. Een aantal keren had ik deze ervaring niet, wat waarschijnlijk te danken was aan het feit dat ik in het diepste daluur aan het reizen was. Deze keer reisde ik ook in een daluur, maar vandaag was uitzonderlijk: er was een huishoudbeurs aan de gang en daarom kregen we het voorrecht van de NS dat ook in Amsterdam RAI zou worden gestopt.
Ik had een fijn plekje gevonden en klapte mijn laptop open om mijn familie op hun verzoek even te kunnen doormailen waar ik mij op dat moment bevond. Er zaten niet veel mensen in de trein ondanks die beurs. Wellicht was het nog te vroeg om en masse naar die beurs toe te reizen. Aan de overkant van het pad zat een jongeman met een brilletje met zwart montuur. Voor mezelf had ik al uitgemaakt dat dit een student was, misschien iemand die op een stageplek werkte.
Er kwamen twee dames de coupe binnen waarvan ik de leeftijd schatte op eind veertig. "Hier maar zitten?" De ander knikte. Ik nam een hap van de zwaar overprijsde boterham die ik samen met een kartonnen beker koffie had gekocht bij de kiosk op het perron. Nog nooit had ik zo'n grote portie espresso gezien; het voelde erg heet aan, daarom besloot ik even te wachten met mijn eerste slok. De dames begonnen een gesprek over de dochter van de dame met geblondeerd kapsel. De beschrijving van de voortgang van de studie was minutieus en blijkbaar belangrijk genoeg om de hele coupe deelgenoot te maken van de historie.
De student kreeg een telefoontje en liep de coupe uit om zijn conversatie te voeren. Onder het praten keek hij naar de dames; ze vingen zijn blik op en hij richtte zijn blik op het raam: "STILTE" stond er op een mooie sticker "SSST". Ze keken met hem mee en richtten toen hun blik weer op hem. Zonder woorden verstond ik hun blik ook wel: "Mot je wat? Bemoei je er niet mee, mafkees!", haalde ik er uit. De student haalde zijn schouders op en keek de andere kant op. Het gesprek van de dames ging nu over de rijlessen van de zoon van de ander, getooid met een opgepermanente bijna zwart geverfde haardos. Het ging blijkbaar niet bijster goed met de lessen en de andere dame lachte schallend na bijna elke zin over dit onderwerp.
Ik nam een eerste slok van mijn koffie. Het was maar goed dat de fabrikant van het bekertje er op had gezet dat het lekker was, ik had het anders niet geweten. "LEKKER" en "KOFFIE, EEN GOED BEGIN" stond er in gestyleerde letters. Ik probeerde het maar te geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten