We kregen visite op ons nieuwe adres. We woonden thans een beetje veraf, op de grens tussen twee dorpen en de jongeman was de eerste die de moeite had genomen om met het openbaar vervoer naar ons huis te komen. Het was hem alleszins meegevallen. Wij knikten goedkeurend, zonder erbij te zeggen dat we dat vooraf al gezegd hadden.
Hij praatte honderduit over zijn nieuwe carriere, verwachtte dat hij binnen het jaar de functie van zijn directe leidinggevende zou overnemen. De manier waarop hij voor me stond, deed me ergens aan denken. Maar wat was het ook weer. Terwijl hij doorbabbelde dwaalde mijn gedachten af: ik wist zeker dat ik dit eerder gezien had.
Opeens wist ik het: "De Slagslager!" Een verhaal van Marten Toonder over Olivier B.Bommel.
Bommel voelt zich in dit verhaal een beetje een mislukkeling en dan komt er uiteraard iemand op zijn pad. In dit geval een persoon, die zich de Slagslager noemt. Hij is een leraar die de garantie geeft dat hij je kan laten slagen.
De eerste les die de leraar geeft is over de grondhouding van de student. Als de "slaaghouding" wordt aangenomen, weet je al bijna zeker dat het resultaat positief zal zijn.
Ons bezoek stond in precies dezelfde houding als de Slagslager aanbeveelt. Opmerkelijk!
Na de lunch besloten we om een wandeling te maken naar het mooiste dorp van de twee. Onze bezoeker had geen bezwaar en we gingen op pad. Onder het lopen door vertelde hij nog wat meer over zijn successen. Het leek verbazingwekkend dat ze hem nog geen directeur hadden gemaakt als je het allemaal zo hoorde.
Halverwege het dorp stonden twee tienermeisjes bij de bushalte. Nou ja, stonden...
Eentje hing tegen een muurtje aan en de ander was er maar bij gaan zitten. Onze bezoeker liep met vastberaden pas op ze af terwijl hij zijn mobiele telefoon uit zijn broekzak haalde.
"Op welke bus wachten jullie?", vroeg hij met enige autoriteit in zijn stem.
"Psst", fluisterde ik, "Er rijdt hier maar 1 bus." Ik wees op het bord boven ons, er stond alleen een 8 op.
De jonge manager kreeg een kleur en hield zich verder koest.
Ik ging verder na op mijn horloge gekeken te hebben: "De bus is altijd zo'n 10 minuten te laat, hij zal zo wel komen."
"Bedankt, mijnheer", zeiden de meisjes beleefd.
Onze bezoeker bleef daarna bijna een half uur erg stilletjes.
Overigens slaagt Olivier B.Bommel niet in het verhaal. Net doen alsof, is natuurlijk geen garantie dat je iets bent. De leraar zet zijn student aan de kant als een uniek verschijnsel en vindt al snel een andere kandidaat.
========================================
